Let maar niet op mij!

Woedend trok ik voor de derde keer de deur open. Belletje lellen hoort erbij, maar ik wilde ook aan het werk. Woest keek ik de straat in, niemand. Opeens hoorde ik een kuchje onder me. Onder me?

Er stond een heel klein mannetje op de stoep. Een wat oudere man, een beetje ouderwets met een hoed op. Hij sprak mij beleefd aan, hij had gehoord dat ik kon helpen.

In mijn praktijk ging hij zitten. Hij verdween bijna in de stoel. Van onder de rand van zijn hoed zag ik een paar wijze ogen.

Hij praatte zachtjes, ik moest hem een paar keer vragen te herhalen wat hij zei. Naarmate hij mij meevoerde in zijn verhaal ging hij, terwijl hij zat, steeds steviger in zijn schoenen staan.

Hij bleek een charismatische spreker. Beheerst vertelde hij zijn verhaal. Het was scherp van inzicht en amusant van zichzelf, het was prachtig. Ik vergat bijna de tijd.

Zo’n geboren verhalenverteller is de meester, die je altijd wilde krijgen op school, bij wie de geschiedenisles nooit saai is, maar vol spanning en avontuur, waardoor je ongemerkt leert. Wauw, wat een gave!

Ik vroeg naar de ervaring die hij had met spreken en dat was verrassend weinig.

Zachtjes fluisterde hij: ‘Niemand weet hoe ik heet.’

‘Niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet’. Dat was zo zonde. We spraken over naar buiten treden, bescheiden zijn en over weg blijven van het op je borst slaan en het credo ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’. Bescheidenheid is in mijn beleving wat anders dan jezelf wegcijferen.

Niet iedereen die het podium betreedt doet dat ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Sterker nog er zijn begenadigde sprekers die er tegenop zien om op het podium te staan. Wat hen drijft is de boodschap die ze de wereld bieden.

Het gaat niet om jou, het gaat erom wat je te brengen hebt. Het zou zonde zijn als je dat uit valse bescheidenheid voor jezelf houdt en niet deelt met de wereld.

Ook iemand die vol in de spotlight staat kan bescheiden zijn.

Wanneer jij puur vertelt wat je te delen hebt, dan heb je eigenlijk niet veel meer nodig dan een spreekwoordelijke zeepkist en mensen die naar je luisteren.

Wanneer jij een echte boodschap hebt, waarbij je mensen raakt vanuit – ja, vreselijk woord – authenticiteit, dan trek je ook de mensen aan die daarbij passen.

Een podium gebruiken om jouw kennis de wereld in te slingeren hoeft niets te maken te hebben met dikdoenerij of op je borst slaan. Voor mij heeft dat alles te maken met de wereld een beetje mooier kleuren. Dat kan in de Ahoy, en ook gewoon aan je keukentafel met een kopje thee.